تویی از جنس سکوت که سکوتت

به شرب مدام من به مستی نشستم

به حکم دلم رو به هستی نشستم

به دست زمین و زمان گر اسیرم

به لطف تو ایزد به نیستی نشستم

خلوص وجودم به کبر و تکبر

شده غارت ومن به عدلی شکستم

عدالت کجا بود و عادل چه میکرد

که عدل علی را بنامش شکستن

خدایا ستم کار دوران تو هستی

که صبرت عظیم و عبدت حقیر است

مرا می پرستی دگر چاره گر نیست

توکل به ایزد دگر کارگر نیست

در این دوره تزویر دیانت ربوده

به مکر نام حق را چو باطل نموده